It rains under the roof

رافائل عزیز، دلم میخواهد ناخودآگاهِ غیرمنطقی ام را توجیه کنم که وقتی رعد و برق می زند و باران بهاری شاداب می بارد اینقدر  بی دلیل غمگین نشوم و با نگاه کردن به قطره های روی پنجره ی ماشین و انعکاس نورهای آبی و قرمز در چاله های آب روی آسفالت خیابان ها دلم‌ نگیرد...انگار دلم‌ منتظر بهانه ای است تا به آن‌ چنگ‌ بزند.اگر اجازه می داد دلم میخواست بروم بدون چتر زیر قطره های سرد راه بروم و مهم نباشد که تا مغز استخوان یخ بزنم. آنقدر قدم بزنم‌ که این غم هم در دلم یخ بزند.